|
29.2.04
Weerzien
Ze loopt in een rustig tempo langs de plek waar ik stond te wachten. Een vrouw sprint haar achterna, en tikt haar aan
- Esther, je zag me niet
Ze draait zich om en herkent de andere vrouw. Ze omhelzen elkaar, blijkbaar is er een weerzien voor het eerst in lange tijd. Een wederzijds interview voltrekt zich. In razend tempo worden er een aantal vragen afgevuurd om te horen hoe het de ander vergaan is in de afgelopen tijd. Lief en leed worden gedeeld in een gezamenlijke minuut. Na die minuut moeten ze alle twee weer verder, doorlopen - tot het volgende weerzien.
28.2.04
Genres
Misschien heeft u ook een mp3-afspeelprogramma op uw computer. Sommige van die programma's hebben de mogelijkheid om genres toe te wijzen aan muziek. Pop, Rock, Jazz, Alternatief, Nederlandstalig, en zo nog vele andere genres. Ik moest lachen toen ik zag dat ze een nieuw genre had ingevoerd met de naam 'Herrie'.
Belangrijke gebeurtenissen in mijn leven (3)
Hij is knaloranje en heeft een flexibele steel. M'n nieuwe tandenborstel is vernuftig stuk techniek.
27.2.04
Skinhead
Hij had een kaalgeschoren hoofd. Zijn jack was zwart, en op de linkermouw zat een nederlands vlaggetje met het woord Holland. Een Lonsdale-trui. Soldatenkistjes als schoenen. Maar hij perfectioneerde zijn statement met het feit dat de onderste drie veters in z'n schoenen rood, wit en blauw waren.
26.2.04
Sneeuw (3)
Sneeuw (2)
25.2.04
Verzadigingsgraad
Gisteravond was er eindelijk weer eens een voetbalwedstrijd op tv. Maanden was het winterstop en was er nauwelijks een live wedstrijd te zien. Dat gepruts van het Nederlands Elftal even buiten beschouwing gelaten. En dan, als er weer eens een wedstrijd is, dan is het toch wel weer leuk. Nog wel.
Want ik ben bang dat ik over een paar weken, als er elke week 3 avonden voetbal is, wel genoeg gezien heb.
Sneeuw
Ik vond het zo leuk, al die sneeuwstormen die voorbij trokken aan het raam terwijl ik zelf lekker warm binnen zat.
(Note to self: wat een leedvermaak - dat is niet netjes).
24.2.04
Belangrijk gebeurtenissen in mijn leven (2)
Ergens gisteravond bent u langs geslopen. Zo stiekem, dat ik u niet meer kan terugvinden in de statisitieken. Wie u bent? Bezoeker nr 5000.
(En die titel moet je niet te serieus nemen)
Training (2): het kunstbos
De tweede training ging over een ander traject dan de eerste. 17 kilometer, voor een deel door een kunstbos. Voor de duidelijkheid: een kunstbos is geen bos vol met beeldhouwwerken, maar een kunstmatig aangelegd bos. Zo'n bos waar de bomen keurig op rijtjes staan, zo gerangschikt dat je overal een zichtlijn van maakte. Nu weet ik wel dat op een losse boom na alle bomen in Nederland aangepland zijn, maar in dit kunstbos was het wel heel erg zichtbaar.
De takken van de bomen, die in de top tegen elkaar aan tikten, maakten een onheilspellend geluid. Opeens moest ik denken aan een documentaire op Discovery die ik ooit had gezien. Een paar onderzoekers had ergens in de Baltische staten een moerasachtig bos aangetroffen met daarin de resten van een compleet Duits leger uit de Eerste Wereldoorlog. Ze waren bezig de resten op te graven voor onderzoek. Dat zag er nogal creepy uit. En de gelijkenis met dit bos viel me op. Ook in het kunstbos was de grond nattig, met veel riet tussen de bomen. De bomen, die lang en dun waren en dicht opeen stonden. Ik ben maar snel doorgelopen.
23.2.04
O ja
Dit ding moest u nog even luisteren
Geel
22.2.04
Telefooncel
Bij het winkelcentrum stond een telefooncel. Niks bijzonders. Die staan wel vaker in het openbaar. Pas toen ik tweehonderd meter verder weer een telefooncel zag begon er iets te dagen. Dit was een uitzondering! Was ik gestuit op een nationaal park, waar de telefooncel nog in z'n oorspronkelijke habitat kan leven?
De telefooncel is tegenwoordig een bedreigde soort. De concurrentie van het mobiel is moordend voor het bestaan van de groene driehokjes. (Overigens: als u nog een middel zoekt om de teamspirit te verhogen, geef uw mensen dan eens de opdracht met zo veel mogelijk in een hokje te gaan 'staan'). Enfin, daar zag ik er dus twee vlak bij elkaar. Fantastisch! Binnenkort ga ik in samenwerking met een busmaatschappij safari's organiseren naar dit gebied.
21.2.04
Belangrijk gebeurtenissen in mijn leven (1)
Ik heb met de lunch voor het eerst in lange tijd weer eens een broodje haring op.
20.2.04
Cadeau
En, hoe lang duurt het nog totdat u jarig bent? Vast nog een hele tijd. En omdat ik toch wel een cadeautje weg wil geven, doen we gewoon alsof u vandaag jarig bent.
Alstublieft!
19.2.04
Sprong
Bij de bushalte aangekomen bleek die bus maar eens in het half uur te gaan. En volgens het rooster was de vorige net 2 minuten geleden gepasseerd. Er zat weinig anders op dan te wachten. Wat ook niet per se verkeerd was; de zon deed hard haar best om de lente vandaag te laten beginnen, en we hadden best nog wat dingen waar we over moesten praten.
Tot er 5 minuten later ineens een bus langs reed. Ik sprong het bushokje uit, de stoep op, om te zorgen dat de buschauffeur ons niet zo missen en voorbij zou rijden. Zij sprong ook op, probeerde zo snel mogelijk de papieren in haar tas te doen en liet daarbij nog een aantal papieren op de grond vallen. Maar de chauffeur had ons gezien. We mochten mee, en het zonnige bushokje bleef leeg achter.
18.2.04
Mueslireep
Zo. Voor het eerst in meer dan 3 weken dat ik achter de computer zit, ingelogd ben en niet een verhaaltje heb voorbereid dat copy-paste online geplaatst kan worden. Het zal hier spontaan moeten ontstaan. Een uniek moment dus.
En ik was van plan u te vervelen vermaken met een groot avontuur dat ik in een winkelcentrum beleefde. U weet wel, Albert Heijn, Edah, bakkertje, groenteman, Etos en de onvermijdelijke snackbar. Daar mocht ik een proef doen. Ik mocht twee mueslirepen proberen, en dan moest ik invullen op een uitgebreid formulier welke de betere was. Dat de verschillen minimaal waren maakte niet zoveel uit.
En zo geschiedde. Ik rook, keek, proefde, twijfelde over de structuur en de verhouding tussen noten en zaden in de mueslireep. Dat is namelijk heel belangrijk voor een goede mueslireep. Toch? Ja, heel belangrijk.
En toen het formulier was ingevuld, en toen ik was uitgepraat met de enqueteurs, toen was het klaar. Ik kreeg als dank voor het meedoen een klein presentje. U kunt vast wel raden wat dat was.
17.2.04
Training (1): de hierarchie van het groeten
Het was zondagochtend. Ik stapte de deur uit en wist dat ik nog minstens 400 kilometer voor de voeten had. Het werd de eerste 12 kilometer training voor de vierdaagse.
Het was stil buiten, en hoe verder ik liep hoe stiller het werd. Weidevogels maakten het meeste geluid. Een zachte maar constante wind suisde een beetje. Af en toe was er een verdwaalde meeuw die schreeuwde. Vanuit de verte luidde een kerkklok. Groepjes ganzen rusten uit aan de rand van de vaart. Het werd me niet duidelijk of deze ganzen nu op weg waren naar het zuiden of het noorden. Het zou best het noorden kunnen zijn; ik zag ook de eerste lammetjes in de wei.
Naarmate het later werd kwamen er meer mensen op m'n weg. Om korte te gaan waren er 3 categorieen: wandelaars, hardlopers en fietsers. En ze bestaan volstrekt gescheiden van elkaar. Wandelaars groeten wandelaars, hardlopers groeten hardlopers en fietsers groeten fietsers. Maar verder? Een fietser groet geen wandelaar, een hardloper geen fietser. Het is vreemd. Maar mensen zijn vreemd.
16.2.04
Studio MX 2004
Met een plof kwam de post op de deurmat neer. Er zat een grote envelop op A4-formaat bij. Macromedia Studio MX 2004 for Windows 98-2/2000/XP or MacOS 10.2.6 and later, stond op de cd-rom. Bijgeleverd zat een brief van mevrouw Sue Thexton, vice-president Europe van Macromedia. Wow, een brief van zo'n belangrijk iemand. In de brief stond dat ik het programma mocht gaan gebruiken, met het serialnumber wat er onder stond.
Na enige tijd stond het programma op m'n harde schijf. Hop, serienummer invoeren en aan de slag maar. Dacht ik. Maar die lieverds van Macromedia hadden wat anders bedacht. Ze vonden dat ik ook nog moest bellen met hun, om nog wat codes door te spreken. In het Amerikaans graag. Ze vroegen me of ik een getal van 66 cijfers even door wilden geven over de telefoon. In brokjes weliswaar, maar een getal van 66 cijfers vind ik wel heel paranoia. Als antwoord kreeg ik een ander getal, ditmaal van 20 cijfers. Als ik dat gebruikte, vertelde het Amerikaanse antwoordapparaat, zou het werken.
Thank you for calling us. You can end this call by pushing a hash.
15.2.04
Niet koud
Ik had het koud. Tot ik deze trui aandeed.
14.2.04
De rochelaar
Man loopt over de straat. Hij draag een geel overhemd en in z'n hand een linnen tasje. Zo'n reclameding. Hoe fout kan een tas zijn? Hij is kalend, maar nog niet zo kalend dat hij helemaal kaal is.
Hij hoest hevig, zijn stem veroorzaakt echo's tussen de huizen.Moeizaam loopt hij door. Hij bukt en spuwt eens flink in de goot. Dat lucht blijkbaar op - het hoesten stopt.
Voor eventjes tenminste. Hij is nog geen twintig meter verder als de hoest weer toeslaat. Opnieuw heeft hij het moeilijk. Opnieuw spuwt hij. Opnieuw is hij bevrijd. Hij slaat een hoek om, verdwijnt uit het zicht. Maar ik twijfel of hij lang kan genieten van zijn vrijheid.
13.2.04
Avonturen in de avonduren
Het was half negen 's avonds, nog een heel beschaafde tijd om buiten te fietsen. Toch was er niemand op straat. In de huizen van de mensen flitsten de televisies een blauw licht. Ze keken vast naar Twee voor Twaalf. Dat kwam op televisie, volgens de mediapagina's van de krant.
Rustig fietste ik, en het was lekker fris buiten. Ik stak een kruispunt over, nogal achteloos. Dat bleek des te meer toen er ineens een auto was die ook het kruispunt over wilde, en wel zo snel mogelijk. Dat het rustig is op straat is nog geen reden om 80 te gaan rijden waar je 50 mag. Maar uw correspondent overleefde ook deze aanslag.
Rustig fietsen wordt sowieso niet zo gewaardeerd in dit land. Eergisteren nog werd ik uitgescholden door een kind van een jaar of twee. Ze zat voorop de fiets bij haar vader. 'Koe' riep ze toen ze me inhaalde. En, nee, er was geen weiland in de buurt.
Binnenkort ga ik maar een racefiets kopen. Benieuwd wat ik dan voor avonturen beleef.
12.2.04
Grens
Iets met de grens, dat is wat ik wilde schrijven. De grens van de dag. Het ene kwartier dat dag en nacht scheidt. Het kwartier waarin de avond als een belofte op de deur klopt maar nog niets wil vertellen over het waren uiterlijk. Het schemeruur dat maar even duurt. Snel sta je voor de keuze of je het licht aan doet of het donker over je heen laat komen tot je niks meer ziet.
Het is een favoriet kwartier, bedacht ik. Maar het is te kort. Het gaat voorbij, en grijpen kan ik het niet, tenminste niet zo vast dat ik het kan uitleggen, begrijpen en kopiëren. Beschouw dit als een poging daartoe.
11.2.04
Hee!
Dat is leuk voor komende vrijdag.
Schaduwkind
De zon ging onder toen ik de laatste bladzijden uit Schaduwkind van P.F. Thomése las. In korte fragmenten vertelt hij over het overlijden van zijn pasgeboren dochtertje, en het rouwproces daaromheen.
Een nogal persoonlijk onderwerp. Eigenlijk iets te persoonlijk. Ik hoor u nu denken: 'Je bent weblogger, heb je dan niet vaker persoonlijke onderwerpen gezien?' Ja, maar tot op zekere hoogte. Er zijn weinig webloggers die over zulke persoonlijke onderwerpen schrijven, en al helemaal geen webloggers die dat permanent doen.
Thomése schrijft op een gegeven moment over de mensen die meeleven. Over het sentiment, de nooit volgroeide emotie:
Ondanks de vaak spectaculaire scenes houdt het sentimentele hart de boel, als het erop aan komt keurig binnen de perken. Altijd blijft het leed te overzien. Het is gratis lijden. Zie de verdrietparasieten bij ontijdige begrafenissen van publieke personen. Als iedereen van de ergste schrik is hersteld, gaan de gordijntjes weer toe en mag men opgelucht naar huis.
En met die zin viel het op z'n plaats. Ik voelde me verdrietparasiet. Wat heb ik te zoeken in het leed van een volstrekt onbekend persoon? Het is leed waar ik toch nooit bij kan, simpelweg omdat een dergelijke situatie volstrekt onvoorstelbaar is tenzij je het meemaakt. Begrijp me niet verkeerd: Thomése is een goed schrijver, een heel goed schrijver zelfs; en tussen de stukjes zitten ware juweeltjes. Maar de conclusie dat taal niet bij machte is om dit soort dingen over te dragen, lijkt onontkoombaar.
10.2.04
Ritme
Wandelen en tegelijkertijd een muziekje luisteren is leuk. Het geeft iets om te doen tijdens het wandelen. Vanmorgen, terwijl ik over een pad met veel modder liep, luisterde ik naar een muziekje van de Eagles. Een muziekje met best een stevig ritme. Zelfs zo zeer dat ik mezelf erop betrapte dat ik in het ritme van het muziekje ging lopen, en zo een tempo opbouwde wat meer op snelwandelen ging lijken.
Kleine enquete
Ik zeg Apeldoorn. Wat denkt u daarbij?
9.2.04
Streepjes & puntkomma's.
Ik schreef zomaar wat gedachten op - regel voor regel, enzovoort. En opeens viel het me op - ik ben gek op het gebruik van het gedachtenstreepje. Of het gebruik ervan nu helemaal gramaticaal en typografisch correct is weet ik niet - maar het is wel een leuk ding. Dit is dan ook een stukje met een heleboel streepjes - telkens betrap ik mezelf dat ik er weer een wil gebruiken.
Eerder was had ik al eens een keer geconstateerd dat ik puntkommaverslaafd was; toen typte ik geen punten meer maar eindigde elke zin met een puntkomma;daardoor werd het hele verhaal af en toe een beetje onleesbaar.
Binnenkort raak ik vast aan de ampersand (&) verslingerd. Bereidt u vast maar voor.
8.2.04
In de trein (8)
7.2.04
Dijk
Een oude man rijd met de fiets een dijk op. Hij draagt een pet en een lange zwart overjas. Eerst is hij tussen de lange, uitgestrekte akkers doorgereden. Het land dat achter hem ligt is donkerbruin en nat, en aan de horizon zijn een stad en vooral de hoogspanningmasten aanwezig. Langzaam fietst hij, zoveel moeite kost het hem om omhoog te komen. Bijna staat hij stil. Hij wankelt. Bijna moet hij afstappen.
Dan is het voorbij; hij verdwijnt uit het beeld. Aan de noodrem van de trein hangen om dit tafereel te zien aflopen had me vast een boete opgeleverd.
6.2.04
Telefoonwachtrijmanager
Na de keuzes in het menu zijn er nog 6 wachtenden voor me op de telefoonlijn. Om de zoveel seconden is er een mevrouw die dat vertelt. Dat lijkt me een mooi beroep.
Punt
Psst.
Hieronder staat een punt. Ziet u, daarop de volgende regel:
.
Nu u er voorbij gelezen bent kan ik u ook uitleggen wat die punt daar deed. Dat was het point of no return. En u heeft het zojuist gepasseerd. Nu is het voor altijd te laat. Er zijn geen wegen terug vanaf het point of no return. Dat u het even weet.
5.2.04
Opstaan
Buiten is het donker. Binnen is het vroeg. Werktuigelijk sta ik op en knipper in het lamplicht. Met ogen voornamelijk gesloten weet ik de weg naar de badkamer te vinden. Er lijkt een vleugje mist buiten te hangen.
De televisie zend alleen nog maar testbeeld. En teletekst brengt nog hetzelfde nieuws van gisteravond. De boterhammen die ik smeer voor de lunch zijn nog stijfbevroren als ik ze doorsnijd.
4.2.04
Electioneering
Het publiek schreeuwt bij elke volzin. De muziek klinkt luid. Confetti valt uit het niets. Hij zwaait naar iemand in het publiek. Die truc is door Reagan bedacht, heb ik wel eens gehoord.
Omringd door volstrekt flat characters die zijn vrouw en kinderen moeten zijn staat hij aan een katheder, te spreken voor een horde hysterici. Camera klikt. Tandpastaglimlach. God bless, zijn de woorden waar hij mee afsluit. Op naar de volgende toespraak. Nog ruim 200 dagen tot de verkiezingen.
3.2.04
Stom
Stom, stom, ja heel stom. Ik heb een pakket belangrijke papieren in de trein laten liggen. Meer dan 400 pagina's. En nu moet ik maar hopen dat ik ze terugkrijg. Stom, stom, stom.
Hotel
Langs de rivier stond een hotel. Hotel Bellevue. Dat mooie zicht vond ik nogal tegenvallen. Het was grauw, en over de rivier kwam een koude wind. De een na de andere boot kwam langsvaren met veevoer en ander onbestemd materiaal.
En toch straalde het hotel wel iets uit.
Iets van een geschiedenis.
Een zomer aan het begin van deze eeuw, toen er voorname gasten naar het hotel kwamen. Een verhaal van een affaire, overspel en een moord in het donker. Op zolder ligt nog ergens een fotoboek waarin alle hoofdrolspelers uit die zomer staan. Het wacht op een ontdekking
2.2.04
Half oog
Met een half oog kijkend naar Studio Sport zie ik de nieuwe Finse spits van FC Zwolle een kans voor open doel missen. Even later kreeg hij alweer een kans. Ook die mistte hij. Toen ik beter keek bleek die tweede kans een herhaling in slow-motion te zijn van de vorige.
1.2.04
Giraf heeft honger
|
# Verzameld