|
# Tekst
Blogroll Me!
# Beeld
Schlijper
Middle-Eye
Marcel van Eeden
# Geluid
Opendir: Music
File Under
LHB [USA]
# Verzameld
Weblogs.beginthier
Weblog.pagina
Weblog.startkabel
Weblog.verzamelgids
Weblog.favos
Boekblog
About:Blank
Blogwise
Stoffig archief
© 2003-2004 De Film Van Alledag. Met veel dank aan Blogger en
Backblog.
[ Mail |
MSN ]
|
31.1.04
Trap
Ze kwam de trap weer afgelopen. Nadat ze net naar boven was gegaan. 'Het gaat ook op en neer met jou' was zijn droge commentaar.
Vondst
Tijdens de afwas ging het over foutieve uitdrukkingen. Hullie en hunnie, kost duur, liggen en leggen, kennen en kunnen, alle mogelijke uitdrukkingen werden gecombineerd en verhaspelt. Tijdens die taalacrobatiek kwam het volgende zinnetje: de dure koopgoot kost goedkoop. Probeer die maar eens tien keer foutloos uit te spreken.
30.1.04
Midlife (slot)
Deel (1, 2, 3, 4)
Bovenweg parkeert zijn auto op de parkeerplaats voor z'n huis, en stapt uit. Het valt hem op dat de linkerbumper van de auto een beetje vies lijkt te zijn. Dat kan natuurlijk niet, als hij komende week langs moet bij zijn opdrachtgever. Morgenochtend vroeg maar meteen naar de wasstraat. En nu slapen - er wachten hem nog een paar belangrijke dagen.
De volgende middag kijkt hij uit het raam. Hij ziet z'n auto staan glimmen op het parkeerterrein van z'n werk. Die schoonmaakbeurt heeft de auto goed gedaan. Hij gaat weer zitten achter z'n bureau en kijkt naar z'n beeldscherm. Het gaat uitstekend met z'n werk. Hij heeft een goed verhaal in handen, misschien wel het beste in de afgelopen tien jaar. Op het scherm klikt hij even het icoon van de browser aan. Even naar teletekst kijken, is er nog nieuws in de wereld. Niet veel, zo te zien. Acteur Dirk Strok overleden. Hij klikt het bericht aan.
Vanmorgen is acteur Dirk Strok (68) dood aangetroffen nabij Alphen aan de Rijn. Zijn lichaam werd gevonden op een polderweg. Het lijkt erop dat hij is aangereden afgelopen nacht. Zijn auto werd vlakbij gevonden. De woordvoerder van de plaatselijke politie kon nog weinig meedelen over de toedracht van het ongeluk. Zelfmoord wilde de woordvoerder niet uitsluiten.
Strok nam afgelopen zaterdag afscheid als acteur, een vak dat hij meer dan 35 jaar uitoefende...
Bovenweg klikt het browservenster uit, neemt een slok koffie en tikt verder. Nog twee pagina's.
Een opmerking: wat vond u hiervan? Wilt u meer van dit soort brokken fictie, of niet?
29.1.04
Sneeuw
Door de sneeuw wordt het avondlandschap zwart-wit. De door lantaarns beschenen grond wordt wit, de lucht blijft zwart. Door dit nostalgisch landschap liep iemand die zich zo dik had aangekleed dat ik even dacht dat er een teddybeer langsliep.
In het kader van / Gedichtendag
kwallen,
deze vliegende schotels van de zee
over bleke koraalsteden zwevend,
wuivend jungles wier.
onderwater-parachutisten.
zusters van de champignon.
slakken zonder huis.
(de zee is hun huis.)
door getijdestromen voortgedreven
(de maan is hun motor.)
op het strand liggend
voor snot,
wachtend op de volgende
vloed.
kwallen.
dichters zijn kwallen.
Frans Kuipers, uit Wolkenjagen (1997)
28.1.04
Midlife (4)
(Zie eerder deel 1, 2, 3)
Bovenweg rijdt een dorp binnen, en mindert snelheid. Eindelijk weer een plek waar ze straatverlichting hebben. Die omweg door de polder bleek toch minder handig dan verwacht. Er bleek hier geen eenvoudige weg te zijn om snel naar het punt te rijden waar hij de snelweg weer op wil. In plaats daarvan moet hij over bochtige, kleine en nauwelijks verlichte wegen. Maar het is vanaf hier niet meer dan een kilometer of 5 tot de snelweg. Hij schakelt terug, passeert een kerk, draait naar links en rijdt het dorp uit. Op naar de snelweg.
Dirk Strok loopt wat heen en weer over het polderweggetje waar hij zijn auto heeft geparkeerd. Tien meter heen en tien meter terug. Zijn adem blaast hij in wolkjes.
'Ik ben een acteur' denkt hij 'en ik kan niet stoppen'. Even blijft hij stilstaan op de weg, dan loopt hij door. Langzaam kruipt er een oplossing naar boven.
Als, als... Ja, dat zou kunnen. Dat biedt een perspectief.
Hij blijft midden op de verlaten weg staan en voelt de wind door zijn haren, tussen zijn vingertoppen. Zo staat hij, tien seconden, twintig seconden. Koud, maar bevrijd. Zijn leven zou verder een toneelspel zijn, besloot hij op dat moment. Hij ziet de consequenties voor zich - hij kon gaan spelen hoeveel plezier hij beleeft aan die cruise. Kippenvel krijgt hij, niet van de kou, maar van het idee dat. Welkom in het land van de onbegrensde mogelijkheden. De oplossing was gevonden.
Dan pakt hij z'n autosleutels uit z'n zak. Op naar huis. Hij speelt met z'n sleutels, hij gooit ze een paar keer in de lucht en vangt ze weer op. Bij de derde keer gaat het mis, ze glippen door z'n handen en vallen op de weg. Oeps. Het is hier te donker om ze zomaar te vinden. Voorzichtig voelt hij aan het vochtige wegdek. Hij bukt zich, gaat op z'n knieën zitten en tast om zich heen. Heel even voelt hij een tik tegen zijn linkerschouder, dan wordt alles zwart.
Bovenweg draait de knop van de autoradio nog een keer omhoog. De muziek mag hier best hard, er is niemand in deze polder. Achter z'n stuur speelt hij op de denkbeeldige piano, terwijl hij met 80 kilometer per uur verder rijdt. In de verte ziet hij de lichten van de snelweg. Even lijkt er iets te haperen in z'n auto. Even draait hij de radio zachter. Maar het is alweer weg, het is waarschijnlijk niets.
(Overmorgen het laatste deel)
27.1.04
Midlife (3)
(deel 1 en 2)
Bovenweg draait de knop van zijn autoradio om. Het nieuws van twaalf uur. Weinig nieuws verrast hem, en hij wil bijna de knop omdraaien als hij hoort dat er verkeersinformatie is. Op dit uur nog wel. De nieuwslezer kondigt twee kilometer file aan in verband met wegwerkzaamheden. Geërgerd draait hij de knop om. Als hij dit eerder had geweten had hij om kunnen rijden over de provinciale weg. Nu zit er weinig meer op dan achter in de file aan te sluiten. Hoewel - er is nog een afslag tussen hem en de komende verkeerswerkzaamheden. Dan moet hij wel door een vrij onbekend stuk polder, maar dat zal wel lukken. Alles liever dan in de file te gaan staan op zo'n avond. Hij doet zijn richtingaanwijzer aan, en verlaat de snelweg.
Ondertussen heeft Dirk Strok zijn auto langs de kant van de weg gezet. Midden in de polder, op een klein weggetje, is hij stil gaan staan. Zijn hoofd heeft frisse lucht nodig, en wel nu. Hij gaat aan een hek staan en ziet in de verte de stad liggen. De maan staat hoog boven hem. En hij wordt langzaam overvallen door vragen. Is dit stoppen met acteren wel zo slim geweest? Zijn leven speelt zich in en om het theater af. Wat moest hij nu? Hij kan best nog door gaan met spelen, fysiek is er geen enkel probleem. Zijn vrouw had bedacht dat ze wel eens een cruise zouden kunnen gaan maken, met z'n tweëen weg uit de drukke wereld om hen heen. Maar hij wil eigenlijk helemaal niet weg. Natuurlijk zou hij uiteindelijk wel toegeven, dat had hij destijds ook gedaan toen ze buiten de stad wilde gaan wonen. Maar nu wil hij niet. Het lijkt erop alsof ze hem steeds verder weg wil krijgen van de wereld van het theater. De wereld die eigenlijk zijn thuis is. Ja, ze wil hem steeds meer weg krijgen uit dat theater, en hij heeft het door. Vroeger kwam ze vaak kijken als hij speelde, nu was ze al jaren niet geweest. Zelfs zijn afscheidsreceptie had ze niet bezocht. Stapsgewijs ziet hij het allemaal gebeuren, en hij is machteloos toeschouwer van zijn eigen leven.
Op enkele kilometers hoogte gaat een vliegtuig over. De knipperende lichtjes trekken snel voorbij, naar het noorden. De polder is volstrekt leeg. En hij rouwt. Om het verlies van een goede vriend, theater geheten.
(morgen deel 4)
26.1.04
Midlife (2)
(Deel 1)
Dirk Strok rijdt door de nacht. Het is stil, en dat heeft hij ook nodig. Drie kwartier geleden stond hij nog op het podium, en klonk het laatste applaus. In oktober is hij 68 jaar geworden, en het begint er steeds meer op te lijken dat zijn carriere als acteur echt voorbij is. 3 maanden geleden had hij aangekondigd dat dit z'n laatste toneelstuk zou zijn. Eigenlijk niet eens met de bedoeling dat dit echt zo zou zijn, meer met de intentie nog wat publiciteit rond zijn eigen persoon te crëeren. Eigenlijk had hij met die aankondiging gehoopt op een smeekbede van een bekende regisseur, om nog een keer in een groot stuk te mogen spelen. Maar er had geen regisseur gebeld.
Afgelopen zaterdag was het afscheid van zijn collega's geweest, na 35 jaar in het vak. En zojuist had echt het laatste applaus geklonken. Nu rijdt hij door de polder heen, op weg naar huis, naar het dorp, waar zijn vrouw nog op hem wacht.
Zelf had hij het liefst in de stad blijven wonen, maar zijn vrouw wilde al jaren 'buiten gaan wonen', zoals ze dat noemde. 8 jaar geleden had hij toen maar toegegeven. Maar het kost hem op avonden als deze, als het laat is, en hij alleen terug rijdt vanuit de stad naar het dorp, wel veel moeite.
Ook Ignatius Bovenweg is onderweg die nacht. Hij had tot half twaalf op z'n werk gezeten - deadline is deadline. Deze opdracht moest vandaag af zijn en het is hem gelukt. Het is hem gelukt! Nu kan hij trots zijn resultaten gaan presenteren. Hij heeft nog een paar dagen om het geheel in een wat leesbaarder vorm te gieten. Dat is kort, maar het zwaarste werk is gedaan. Nu rijdt hij op volle snelheid over de snelweg naar huis, autoradio aan. Het eerste pianoconcert van Tsjaikovsky, dat is muziek die energie geeft aan een avond als deze.
(morgen deel 3)
25.1.04
Click! Een camera
24.1.04
Lied voor fictieve cabaretvoorstelling
Het was veel jaar geleden, een 13 maart
Ver weg van huis en haard
Ik wandelde langs een weg of een vaart
Liep een herberg binnen en zei tegen de waard
Geef mij het beste van je kaart
Nou, riep hij, en ik keek naar zijn zwarte baard
Ik geef je biefstuk van het paard
En ik heb een groot stuk slagroomtaart
Mijn dochter is het die vandaag verjaart
Ik zag haar, mensen rondom haar geschaard
Uren heb ik deze schoonheid nog aangestaart
Want ze had, ze had een bonuskaart
23.1.04
Midlife
Ignatius Bovenweg kijkt uit het raam, en ziet de regen de straten nat maken. Mensen lopen er niet zoveel over straat, en de meesten hebben een paraplu bij zich. De fietsers trekken nog eens flink aan hun stuur om tegen de wind in de te komen die hier tussen de betonnen kolossen altijd lijkt te heersen. Hij peutert wat in z'n neus en gooit de resten geoefend in de prullenbak. Dat vervloekte sickbuilding ook. Onderzoeksbureau 2DK waar hij werkt is gehuisvest op de vijfde verdieping van een betonnen kolos uit begin jaren '80, op een kantoorpark aan de rand van de stad. Een plek waar je niet komt tenzij je er noodzakelijk moet wezen.
Eigenlijk moet hij nu achter z'n PC kruipen, en op het smerige toetsenbord formules in typen om daarmee dan het computermodel te kunnen runnen. Voor elke run moet het computermodel weer worden aangepast. En na 17 mislukte runs vandaag heeft hij geen zin meer. Er zit kramp in zijn schouders en als hij z'n ogen sluit ziet hij enkel grafieken. Het is kwart over twee 's middags en hij wrijft door z'n ogen. Buiten rijdt een rode auto vol door een plas water.
Zeventien jaar geleden kwam hij hier werken. Net afgestudeerd, en dan al bij zo'n gerenomeerd onderzoeksbureau werken. Toen geloofde hij nog in z'n modellen. Het perspectief dat de eerste modellen die hij bouwde boden was groots. Met input van enkele variabelen leek veel verklaard kunnen worden. En met meer input zou ook meer verklaard kunnen worden, was de redenering. Drie fusies en twee reorganisaties later gelooft hij niet zoveel meer. Zijn onderzoeksafdeling is vrijwel wegbezuinigd, zijn specialisme sterft uit. Een somber conclusie op een dinsdagmiddag. Hij draait zich om en gaat weer aan z'n bureau zitten. Hij kijkt nog even naar buiten, lijkt even te twijfelen en geeft dan een tik tegen het toetsenbord om de computer die in de slaapstand is gegaan weer tot leven te wekken.
Het is kwart over vijf geworden, de vooravond, als Ignatius Bovenweg in zijn auto stapt. Hij start de motor, en rijdt de parkeerplaats af, de avondspits tegemoet. En morgen weer, denkt hij als hij het Oostplein, een van de drukste verkeersknooppunten van de stad oversteekt. En morgen weer.
22.1.04
Nachtgedachten
Een paar dagen geleden kon ik niet slapen. Het was avond geweest en nacht geworden, ik had alle nachtelijke gedachten al gehad, maar ik viel niet in slaap. Het begon me te vervelen, dat wakker liggen. Eruit gaan en iets anders gaan doen vond ik geen alternatief. Een mens moet tenslotte slapen. En als je dat niet overdag wenst te doen, dan moet je dat 's nachts doen.
Om toch iets te doen te hebben besloot ik een onderzoek te gaan doen. Wat voel je vlak voordat je in slaap valt, moest de centrale vraag zijn. Hier de voorlopige conclusies van mijn onderzoek.
1. Ik lig op m'n linkerzij. En m'n hoofd voelt alsof het naar rechts valt. Maar het is een permanent gevoel, ik beweeg niet maar lijk toch te vallen.
2. Langzaam raak ik de verbinding met alles onder de maag kwijt. Ik merk het pas op als ik even verschuif, dat daaronder ook nog een beetje gevoel zit.
3. Dan gaat alles op zwart, en dan de wekker.
21.1.04
Experimenteel
I'm not a machinehead
En ik heb een belachelijke studie uitgekozen, dat is waar, dat is waar. En nu een verhaal als een schot van de heup.
Ach, Parijs, stad der duizend dingen en nooit zal je slapen, altijd zal je leven. Daarom is het goed om er niet te vaak te zijn, denk ik. De avond valt als gordijn over de stad, razendsnel en compleet. Nee, ik geloof niet dat een sterke post is geworden. U maakt er maar wat van. U vindt vast wel iets om te reageuren. U bent slim tenslotte. Ik niet. Ik probeer maar wat.
Dubbele slag op de piano.
En dan is het liedje afgelopen. En dat mag niet, het moet altijd doorgaan, voor altijd troosten, verbinden en knopen.
Een avond in de grote stad. En ik heb geen jas aan, het is juli en het is nog warm. Een trui is genoeg, ondanks dat de stad zo noordelijk ligt. De lichten zijn oranje en de metro zoeft braaf z'n rondjes. Ik houd van metro's. Ze rijden op tijd, ze zijn altijd lekker warm. Ze ruiken naar warme ongezonde, met zware metalen vergiftigde lucht.
20.1.04
Verstandig
Hij had een reservekopie gemaakt van de belangrijkste bestanden op z'n computer. Heel verstandig.
Alleen bewaarde hij ze vervolgens in de prullenmand.
Verwarring
Dat suikerbrood, dat kwam toch uit Turkije?
(...)
O, nee dat was het suikerfeest.
19.1.04
Slaap!
's Middags kocht ik het boek, en 's avonds had ik het uit. Ik heb het over het boek Slaap! van Annelies Verbeke. Slaap! verhaalt van de jonge Vlaamse Maya, die aan een chronisch gebrek aan slaap lijdt. Ze kan simpelweg niet in slaap vallen. Allerlei middelen probeert ze, maar niets helpt. Dan verandert er iets in haar - ze stort zich in het nachtleven, belt midden in de nacht bij willekeurig mensen aan en breekt met haar geliefde. Tijdens een van haar aanbel-sessies ontmoet ze Benoit, ook iemand die niet kan slapen.
Dat is de beginsituatie voor een verhaal. Een verhaal dat met veel absurde humor gepaard gaat - het lijkt er af en toe op dat er geen normaal persoon rondloopt in het boek. Maar tussen alle wisecracks door dringt wel de hopeloosheid van de situatie zich op. Langzaam kom je tot het besef dat Maya door haar slapeloosheid zich steeds verder verwijdert van haar vrienden, en eenzaam wordt. De enige die ze overhoudt is Benoit.
Denk niet dat het een treurig boek is, daar houdt de humor je wel wakker genoeg van. Een voorbeeld:
'Hugo? Was een goede vriend van mij? Fantastische kerel' mompelde hij en hij zette een nieuw glas wijn voor mij neer.
Dat was zijn schot in de roos. Iemand die mijn oom zo noemde, kon niet minder dan een zielsverwant zijn. Nonkel Hugo had na zijn ontsnapping uit de psychiatrie zijn ouderlijk huis in de as gelegd en dat was hem niet indank afgenomen door de rest van de familie. Ik was de enige die hem had gevraagd waarom hij het gedaan had.
Op de achterflap heeft de uitgever een citaat gezet van de recensie uit NRC, waarin werd gesteld dat dit het indrukwekkendste debuut in de Nederlandse Letteren is sinds Blauwe Maandagen van Grunberg. Of dit zo is, dat kan ik niet beoordelen, maar het feit dat ik het in een ruk uitlas. mag genoeg zeggen.
17.1.04
Met hetzelfde gemak gooi je het in de prullenbak
16.1.04
In de trein (7)
Ze zeiden ons gedag, de twee dames die naast ons gingen zitten op de roodleren banken. En vervolgens bespraken ze de televisieavond. De IQ-test enzo. 'En heb je ook nog naar Patty's Posse gekeken?'
Toen ze later uitstapten, merkte mijn medereizigster op dat dit dus het soort mensen waren die naar Patty keken.
15.1.04
Vondst
M'n pa had wat gevonden. Een klein kartonnetje met twee stickertjes er op. Het was een oud kaartje van de bibliotheek. Ik blijk al sinds dat ik 2 jaar en 3 maanden oud was lid te zijn van de bibliotheek. Nooit geweten dat ik er zo vroeg bij was.
Dingen waar ik van hou
Draaikolken bij het weglopen van het afwaswater.
14.1.04
Mannetje
In dit gebouw loopt een mannetje rond, vooral bij de koffieautomaat
Hij is de aanvulling op de plantenbakken, banken en de plastic bekertjes waar iedere illegale roker z'n sigaret in uitmaakt. Er is hier geen gedoogruimte, maar niemand controleert en dus is het wordt het vanzelf gedogen. Hij doet geen kwaad, hij loopt enkel wat rond door het gebouw, inderdaad vaak met koffie. Soms vraag hij aan mensen hoe laat het is, en een keer zag ik hem een praatje aanknopen met iemand.
Het is vreemd - je gaat even koffie halen - drinkt het bij de automaat op omdat je even weg wil zijn van de werkplek - en ondertussen zie je hem een keer naar links lopen, uit het raam kijken en weer verder lopen. Binnen twee minuten loopt hij weer de andere kant op. En zo verslijt hij, geloof ik, hele ochtenden en middagen. Wat hij hier doet? Geen idee, ik ken z'n naam niet, al heb ik wel eens gehoord dat hij hier een officiële functie heeft.
13.1.04
Peren
'Ik ben 'm gepeerd' zei ze.
Dat woord bracht in een fractie van een seconde een compleet beeld naar voren. Van hoe je vroeger buiten ging spelen, en als je weg moest rennen riep ik tegen m'n vriendjes 'we peren 'm!'. Van de geur van de coniferen die sommige mensen in hun tuin gebruikten, en waar je dan langs rende naar een andere plek.
Vreemd eigenlijk dat je dat woord nooit meer gebruikt.
12.1.04
Creativiteit
Een oude dame, achter een rollator, gebruikte een plastic zak van de HEMA om te zorgen dat haar haar niet nat werd.
Beschamend zeg, een vrij fundamentele typfout pas een dag later ontdekken...
Breaking News (uit het land Narcissus)
Ik heb water in m'n oor.
11.1.04
Boring Stories
De straatverlichting doet z'n werk op een koude avond. Je moet nog naar huis toe en er zit regen in de lucht, maar die wil niet vallen. Onderweg luister je naar Bruce Springsteen en denk je met een half oog terug aan de avond. Goed, maar niet goed genoeg. Klagen wil je ook niet en je staart voor je uit, ziet een auto rijden. De straat glimt van de regen die eerder viel. Zodadelijk zitten er vijftien minuten niks op je te wachten, op een waarschijnlijk verlaten perron.
I Guess, everything dies, that's a fact
And maybe everything that dies some days comes back
Buiten de trein zijn er enkel wat lichten van gebouwen te zien. De spiegeling van de coupe die eigenlijk eens grondig schoongemaakt zou moeten worden. De laatste klanken van Dancing in the dark. Wat een zwak einde heeft dat nummer eigenlijk - een simpele fade-out.
Even if we're just dancing in the dark
Even if we're just dancing in the dark
En aangekomen op het laatste overstapstation hoor je Glory Days. Omdat je niks beters te doen hebt luister je voor het eerste eens naar de tekst.
Yeah just sitting back
Trying to recapture a little of the glory of,
But time slips away and leaves you with nothing mister
But boring stories of glory days
Lichtelijk verbaasd luister je naar dit nummer - er blijkt, behalve een vrolijke rocksong, ook nog een scherpe tekst in te zitten, een die meer waarheid bevatte dan je op het eerste gezicht dacht. Zo verandert de avond langzaam in de nacht en kom je tot de conclusie dat er meer in deze avond zat dan verwacht.
10.1.04
Omkat (alweer)
En het werd 2004, en ik was niet meer tevreden met het jasje. Overal zag ik prachtige ontwerpen - zoals Jnnk en Geenheld. Dus: geen tijd te verliezen en aan de slag. Uiteindelijk kwam er heel iets anders uit dan ik oorspronkelijk voor ogen had, maar ook hier ben ik wel tevreden mee.
Nog even dit: de letter. Voorheen gebruikte ik altijd Verdana als letter, maar die ze je zoveel op het web dat het wat afgezaagd wordt. Daarom nu Georgia, een letter die ik heel mooi vind, maar wat wel een letter is die minder geschikt is voor het web. Wat vind u? Verdana, Georgia of nog iets anders?
9.1.04
Hype
Een van de leuke dingen van webloggen is het regelmatig terugkeren van hypes. In deze hype gingen met al een aantal mensen voor. Merel, George, Superolog, Milov. Onder andere. Ondertussen zullen er vast zijn die het ook hebben.
Waar ik het over heb? Over de boekenleggerhype. Kijk, als u dit plaatje uitprint, dan heeft u een echt, en originele Film van Alledag-boekenlegger. Collectors item.
Met dank aan de DronkenWerkendeMannen.
En morgen ga ik ook een hype beginnen. Iets van een eigen placemat ofzo.
Olifant
De houten olifant steek z'n slurf de lucht in - elke dag weer. Het is een vrij grove houten uitsnijding van een olifant, afkomstig uit Zuid-Afrika. Meegenomen voor me door iemand die er is geweest als kleine cadeau. De olifant wandelt over m'n bureau. Gisteren stond het links, eergisteren rechts, en net was ik er al weer mee aan het spelen. Misschien mag het olifantje vandaag wel vlak voor m'n toetsenbord staan. Kan het meekijken naar wat ik allemaal aan het doen ben.
Voorzichtig krab ik de olifant achter z'n oren. Het schijnt dat olifanten dat fijn vinden. En je moet toch wat doen om je olifant tevreden te houden. Want misschien is de olifant diep in z'n houten olifantenhart wel heel ongelukkig. Hij mist hier al z'n soortgenoten. Ik zal eens bellen met de dierentuin of ze nog een plekje overhebben.
8.1.04
Wind
Met heel veel moeite fietste ik heen. Ik ging al bijna vrezen dat dit een teken was dat ik niet meer kon fietsen. Terug vloog ik over de weg. Het viel dus wel mee, ik kon nog steeds wel fietsen.
Op het station draaide de wind ook al rond me heen. Door alle tochtgaten woei de wind schijnbaar vanuit alle richtingen. Van de krant die ik probeerde te lezen bleef weinig heel. Iemand verloor een paraplu in regenboogkleuren. Het ding klapte dubbel. Een plastic zak verscheen, draaide een paar rondjes, en verdween weer.
Toen m'n haren ook alleen nog maar tegendraads wilden zijn, vond ik het genoeg. De kapper heeft er een eind aangemaakt. Kort is ook wel weer eens prettig.
7.1.04
Euforie
Het regent in de straten. De lucht is grijs. Om 3 uur gaat het al schemeren. Sommige mensen noemen het misttroostig weer. Maar het kan mij niet meer raken. Ik loop, met het mooiste nieuws in weken op zak, door de stad. Grote stappen naar m'n bestemming, en het leven is geweldig, en niemand houdt me tegen op mijn verovering van deze wereld.
Vraag u dit zich nu ook af?
Hoe opgeruimd zou het huis van een archiefspecialist zijn?
6.1.04
Electronica
Ha, ik heb weer wat gevonden! Bij Coen vond ik een nuttig linkje. Naar een verzameling met wat mp3. Wat voor? Massive Attack, elektronische muziek maar dan erg luisterbaar. Dus...
Klik!
Restjes
Er liggen hier nog wat muzikale restjes uit 2003. Nog wat dingen die niet tot een recenie zijn gekomen. En restjes moet je niet laten liggen, anders gaat het rotten. Opruimen die handel.
Zo kan de cd van The Darkness, Permission To Land geheten, afgeserveerd worden in een paar zinnen. Het is namelijk meer van hetzelfde. Als je de single I Believe In A Thing Called Love eenmaal gehoord hebt, lijken de andere nummers daar nogal op. Leuk als je van dat soort muziek houdt, maar niets bijzonders.
Ook ligt hier de cd The Second You Sleep van Saybia nog te wachten. Al uit sinds 2002, maar pas onlangs gekocht. Saybia is wereldberoemd in Denemarken (ik geloof dat 1 op de 7 Denen het album had), maar de echte doorbraak in Nederland wil nog niet lukken. Een van de vele bandjes waar het geluid van Coldplay in doorklinkt, al is dit veel meer pop in plaats van rock. Het zit erg doordacht in elkaar getimmerd, waardoor het af en toe wat overgeproduceerd klinkt. Maar het luistert erg lekker weg. Nu al geef ik Saybia goede kansen om mijn meest gedraaide cd van 2004 te worden.
5.1.04
Waar rook is
Sinds 1 januari is er niet alleen een nieuw jaar, maar ook een nieuw rookverbod. Er mag niet meer gerookt worden op het werk, in de trein of op de perrons. Tot zover wat u al wist - nu het verhaal.
Het feest begon met de ontdekking dat de immer wijze Spoorwegen een rookpaal had geplaatst op het perron. Daar scholen dan alle rokers samen. (Hmm - dit klinkt wel heel erg als een samenzwering, en zo erg is het allemaal niet). In dit geval was er slechts een man, die z'n sigaret in de asbak stopte en vervolgens z'n trein in sprong. Alleen bleef die sigaret wel branden. Uit de rookpaal kwam nu allerlei rook, die door de wind op het halve perron te ruiken was.
Geheel wetenschappelijk is het niet - ik heb dit fenomeen nu twee keer gezien - maar ik denk dat er meer mensen overlijden aan het roken van de rookpaal dan het meeroken.
New Year's Wishes (2)
'Hey, de beste wensen nog!'
'Ja, dankje, jij ook!'
De derde persoon voegde cynisch toe dat hij die beste wensen wel nodig had.
3.1.04
Winter
2.1.04
Sneeuw
Onderweg kwam ik nog 5 andere mensen met een fototoestel tegen. Het was zondermeer fotogeniek weer. Uit de eerste selectie:
(Klik voor een 1600 x 1200 bureaublad-versie)
New Year's Wishes
Allemaal een heel goed 2004 toegewenst!
Maar toen ik binnen het uur na de jaarwisseling al twee ambulances had gehoord, bedacht ik dat het wel een holle frase is.
|
